ପ୍ରେମୋଦୟ ଚଂପୂ

ସଖୀ

ରାଗ-ପୂରବୀ-ଆଠତାଳି

କଳାବତୀ ରେ, କହ ମୋଠାରୁ ତେଜି କପଟରୀତି

। ଘୋଷା ।

କିପାଁ ଆଜ ଆଜନମ, ସୁଖୀ କଳାକର ମୁଖ ଅଛି ଶୁଖି

କମନୀୟ ବିମ୍ବ ବିଜୟୀ ଅଧରେ

ମୃଗମଦେ ଭୃଙ୍ଗ ନାହିଁ ଲେଖି

। ୧ ।

କୋକନଦଜିଣା ଚାରୁକର କିଶଳୟ ଗଣ୍ଡେ ମଣ୍ଡିବାର

କେଉଁକାଳେ ହେଲେ ଦେଖି ତ ନ ଥିଲା

ପରାଣ ସଖି, ନୟନ ମୋର

। ୨ ।

କଞ୍ଜଲତା ମନ୍ଦ ବାତ ପରି କମ୍ପୁଛି ତୋ’ତନୁ ସୁକୁମାରୀ

କିସ ଏ ବେଦନା ତୁ ରାଜନନ୍ଦନା

ଲଭି ମଜ୍ଜିଅଛୁ ଶୋକବାରି

। ୩ ।

କନକକୁ ବଳିଥିବା ତେଜ କଳା କିପାଁ ପଡ଼ିଗଲା ଆଜ

କହଇ ଶ୍ରୀ ଜଗଦ୍ଦେବ ଦୁଃଖେ ପୋତି ଅଛୁ

କିପାଁ ମୁଖ-ଦ୍ୱିଜରାଜ

। ୪ ।

(୨)

ସଖୀ

ରାଗ-ବସନ୍ତ-ତ୍ରିପଟା

ଖଞ୍ଜନ ଗଞ୍ଜନାକ୍ଷୀ ଆହା ରେ ପ୍ରାଣସଖି

ନ ଘେନିଲୁ ତ ମୋ ବାଣୀ ରେ

। ଘୋଷା ।

ଖମଣି ସୂତାତଟ, ବିଟ ସେ ନନ୍ଦଚାଟ

ବୋଲି ନ ଥିଲୁ ଏହା ଜାଣି ରେ

। ୧ ।

ଖୁରିକେ ସେ କିଶୋର-ବର-ତରଳତର

ଭ୍ରୂଭଙ୍ଗୀ ଦିଏ ଦମ୍ଭ ହାଣି ରେ

। ୨ ।

ଖଣ୍ଡିବ ସତୀବ୍ରତ ବୋଲି ତା’ର ନେତ୍ରାନ୍ତ-

ଶରକୁ ରଖିଛି ସେ ଶାଣି ରେ

। ୩ ।

ଖଟି ହରିଚନ୍ଦନ କହେ ନ ଜାଣୁ ଧନ,

ବୋଲି ମୋହନ ବଂଶୀପାଣି ରେ

। ୪ ।

(୩)

ରାଧା

ରାଗ-ଗୁର୍ଜରୀ-ନିଃସାରୀ ତାଳ

ଗୁମାନ କରିବା ବୃଥା ରେ ସଙ୍ଗିନୀ, ଗୁମାନ କରିବା ବୃଥା

ଗତି ନ ଥିବ ଘନଶ୍ୟାମ ବିନୁ ଖଣ୍ଡିବାକୁ କାମବ୍ୟଥା

। ଘୋଷା ।

ଗରବ ପରବ ଚନ୍ଦ୍ରମାକୁ ନିନ୍ଦେ

ଯେଉଁ ଶୀରିମୁଖ ଦ୍ୟୁତି

ଗଲେ ଯିବ ପଛେ ଜୀବ, ଆଉ ଥରେ

ଦେଖିବାକୁ ବଳେ ମତି

। ୧ ।

ଗଗନ ମଣି-ତନୟାତଟଚାରୀ

ବାରିରୁହ ଚାରୁନେତ୍ର।

ଗାଢ଼ ପରିରମ୍ଭ ବିନା ସଖି, ଦମ୍ଭ

ଭଜିପାରେ କି ମୋ ଗାତ୍ର

। ୨ ।

ଗୁରୁ ହଲାନି ପିନ୍ଧିବା ସରୁବାସ

ବାସରେ ନ ରହେ ମତି।

ଗୋଟିଏ ବାସର କଳପ ମଣଇଁ

ଦେଖି ବାସନ୍ତିକ ରୀତି

। ୩ ।

ଗରଳ ପରି ଉପବନ ପବନ

ଲାଗୁଅଛି ମୋତେ ସଖି !

ଗଲାଟି ଜୀବନ ଭଣେ ଜଗଦ୍ଦେବ

ଆଉ ନ ପାରେ ମୁଁ ରଖି

। ୪ ।

(୪)

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-ପଞ୍ଚମ ବରାଡ଼ୀ-ଝୁଲା

ଘାରିହେଲା ପରି କାମ ଅମଳେ ତ ବସ ଶ୍ୟାମ

ତାମରସ ମୁଖେ ନାହିଁ ହାସ ।

ଘଡ଼ିକୁ ଘଡ଼ି ତ ମୋହ ଭଜୁଅଛି ତୁମ୍ଭ ଦେହ

କି ବାରଣେ କର ପରକାଶ ।

ହେ ଘନଶ୍ୟାମ,

ଘାଣ୍ଟି ହେଲା ପରି ତୁମ୍ଭ ମନ

ଘର୍ମ ବିନ୍ଦୁ ବହେ ଅପଘନ;

ଘୋଷୁଛ ତ ପରା ନବବାଳା ନାମମନ୍ତ୍ର ଭାବ-

ବଶେ ତା’ ମୂରତି କରି ଧ୍ୟାନ

। ୧ ।

ଘନଜଘନା କେ ଭୂରୁ, ଶୁଭାଙ୍ଗୀ ବିଭ୍ରମ ଚାରୁ-

କଟାକ୍ଷ ବିକ୍ଷଣେ ତୁମ୍ଭ ଚିତ୍ତ

ଘେନିଗଲା କି ହେ ହରି, ନୋହିଲେ କି ଏତେ ସରି

ଅଶକତ ହୋଇ ରହିଥାନ୍ତ

ହେ ଘନଶ୍ୟାମ,

ଘଟିବ କି ନାହିଁ ନ ବିଚାରି

ଘନନୀଳ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ମାଧୁରୀ ।

ଘୋର ବିରହ-ଦହନ, ଝାସେ କରାଇ ନିଉନ

ଦଶ କଳା ଶେଷ ଚନ୍ଦ୍ରପରି ହେ

। ୨ ।

ଘୃତ କି ତରଳ ନୋହି, ଅନଳ ସମୀପେ ରହି-

ପାରେ ଏହା ନ ଜାଣେ କି ମୁହିଁ

ଘରେ ସ୍ଫୁଟ ହେଲେ ତାତ, କି ବୋଲିବେଟି କହ ତ

ବିଚାର ନ କର କାହିଁପାଇଁ

ହେ ଘନଶ୍ୟାମ,

ଘେନି ମୋ ବାଣୀ ଯମୁନାଜଳ-

ଘାଟ ତେଜି ଭବନକୁ ଚଳ;

ଘୋଷଣ ଆଉ ନ ଦିଅ, ବ୍ରଜମହାରାଜ ପୁଅ

ହେଲେ ବୋଲି ମଦନ-ଚଞ୍ଚଳ ହେ

। ୩ ।

ଘୋଟି ଆସୁଅଛି ଅତି, ତିମିର ସଙ୍କୁଳ ରାତି

ଜନାନ୍ତରେ କିପାଁ ଅଛ ବସି

ଘଟ ପ୍ରତିଘଟ ସ୍ତନ ସ୍ପୃହା ଛାଡ଼ ଏବେ ଘେନ

କରତଳେ କମନୀୟ ବଂଶୀ

ହେ ଘନଶ୍ୟାମ,

ଘୋରି ଚନ୍ଦ୍ରସାର ମନୋହର

ଘନସାର ମିଶାଇ କିଶୋର;

ଘେନ ହୃଦୟରେ ସ୍ମର ତାପ ହୋଇଯିବ ଦୂର

କହେ ସ୍ନେହେ ଜଗଦ୍ଦେବ ଗିର ହେ

। ୪ ।

(୫)

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ତୋଡ଼ି ଜଙ୍ଗଲା-ଏକତାଳି

ନାହିଁ ତ ସଙ୍ଗରେ ମୋର କାହିଁ ପ୍ରିୟସଖୀ ରେ

। ଘୋଷା ।

ନବ ପଳ୍ଳବ ଅଧର, ନିକଟେ ଯେ ମନୋହର

ନୀଳଚିତ୍ରେ ଲୀଳା-ମଧୁକର ଅଙ୍କ ଲେଖି ରେ

। ୧ ।

ନଟ ରୁଚିର ଖଞ୍ଜନ,-ନିବହ ଶୋଭା ଗଞ୍ଜନ

ନୟନାନ୍ତେ ଯେ ମୋହନ ଶର ଅଛି ରଖି ରେ

। ୨ ।

ନୂଆକରି ଯେ କିଶୋରୀ ନାଗରଙ୍କ ଦମ୍ଭ ହରି-

ନେବାର ବିଳାସ ଅଛି ମାଧୁରୀକି ଶିଖି ରେ

। ୩ ।

ନିରୂପମ ଯା’ର ଗଦ ନଳିନଜ ମକରନ୍ଦ

ନିତି ଜଗଦ୍ଦେବ ମତି ଭୃଙ୍ଗ ପାରେ ଚାଖି ରେ

। ୪ ।

(୬)

ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-ବସନ୍ତ-ରୂପକ

ଚଞ୍ଜଳ ଦୃଗଞ୍ଚଳବତୀ, ତୋ ଘେନି ନୀଳନୀରଦ-

ତନୁ ତନୁ ଦିଶେ ଗୋ

। ଘୋଷା ।

ଚକୋର ପରି ତାର, ଚିତ୍ତ ନିରତେ ତୋର

ଚାରୁ ବଦନଚନ୍ଦ୍ରେ ରସେ ଗୋ

। ୧ ।

ଚମକି ସ୍ମରଶରେ ଚିତ୍ତ ନିବେଶି ତୋରେ

ଚକିତେ ଚାହୁଁ ଚଉପାଶେ ଗୋ

। ୨ ।

ଚରଣ କିଶଳୟ ଚାଳିବାକୁ ସଂଶୟ

ଚିର ବିରହତାର ବଶେ ଗୋ

। ୩ ।

ଚିନ୍ତି ରୂପ ତୋହରି ଚିତ୍ର ପ୍ରତିମା ପରି

ଚାହିଁଲେ ଦୂରକୁ ଆଭାସେ ଗୋ

। ୪ ।

ଚାତୁର୍ଯ୍ୟବତୀ ତୋଷେ ଚନ୍ଦ୍ରକଚୂଳ ପାଶେ

ଚଳ ତୁ ଜଗଦ୍ଦେବ ଭାଷେ ଗୋ

। ୫ ।

(୭)

ସଖୀ

ରାଗ-ଶଙ୍କରାଭରଣ-ଆଠତାଳି

ଛାଡ଼ ରେ ସଖି, ମନରୁ ତ୍ରାସ ରେ,

ଛାର ମାର ଆଉ କରିବି କିସ ରେ

। ଘୋଷା ।

ଛାଇପରି ରେ ତୋତେ ଅନୁସରି

ଛାମୁରେ ଥିବ ବଲ୍ଲଭ ତୋହରି

।୧।

ଛନ୍ଦି ବାହୁ ଜାନୁ ଯୁଗଳେ ତୋତେ

ଛାତିପରେ ଭିଡ଼ି ମାତିବ ରତେ

। ୨ ।

ଛିଡ଼ିଗଲେ ଭିଡ଼ିବାର ତୋହର

ଛଳ ନ କରି ବୁଝି ରାମାବର

। ୩ ।

ଛଟକାକ୍ଷୀ ନବନାଗରୀରାଜ

ଛଡ଼ାଇବ ଟି ଆଜ ତୋତେ ଲାଜ

। ୪ ।

ଛପି ଗଲାନି ଦିବାକାର ଦ୍ୟୁତି

ଛଦ୍ମ ନୁହଁ ଜଗଦ୍ଦେବ ଭାରତୀ

। ୫ ।

(୮)

ସଖୀ

ରାଗ-ମୁଖାବରୀ-ଏକତାଳି

ଜାଣିବୁ ରେ, ଦମ୍ଭେ ହାଣିବୁ ରେ

। ଘୋଷା ।

ଜବାଜିତ ଅଧରୀ-ଅଭିସାରକୁ କରି

ମଦନେ ମତ୍ତ-କରିରାଜ ଗମନ ହରି

। ୧ ।

ଜଳର ରମ୍ୟ ମୁଖୀ-ସ୍ମିତ ଅଧରେ ରଖି

ଭୂରୁ ଚାପରେ ସଖି ନେତ୍ରାନ୍ତ ଶର ଯୋଖି

। ୨ ।

ଜୀବେଶ ଅଙ୍କେ ଜଡ଼ି-ତୋର ଶ୍ରୀହସ୍ତ ବୁଡ଼ି

ବସିବା ପରି ବୁଡ଼ି-ନିବିଡ଼ ବନ୍ଧେ ଭିଡ଼ି

। ୩ ।

ଯତନେ ନାସାମଣି-ତୁଲେ ନଚାଇ ବେଣୀ

କୁସୁମଧନୁ ପାଣି-ଭଣ୍ଡାରୁ ରସ ଛାଣି

। ୪ ।

ଜଗଦ୍ଦେବ ଯେ ଭାଷି-ଭଲେ ତନୁରେ ମିଶି

ସଖି ତୁ ଆଜ ନିଶି-ନବ ସୁରତେ ରସି

। ୫ ।

(୯)

ସଖୀ

ରାଗ-କାମୋଦୀ-ଆଦିତାଳ

ଝୁରୁଥିବ ସେ କାମ ଅମଳ ବଶେ ଶ୍ୟାମ

ସୁମରି ତୋର ମୁଖ ଶଶୀକି ରେ

। ଘୋଷା ।

ଝମ ଝମ ବାଜିବା-ଭୂଷଣ ରାଜି ଜବା-

ଅଧରା ସମରପ ସଖୀକି ରେ

। ୧ ।

ଝସକେତନ ଶର-କରୁଥିବ ପ୍ରହାର

ମରମେ ନିକୁଞ୍ଜବିଳାସୀକି ରେ

। ୨ ।

ଝରା ସଜାଡ଼ି ରଖି ଅଛି ରେ ପ୍ରିୟସଖି !

ଗଭା ଉପରେ ଦେବି ଖୋସିକି ରେ

। ୩ ।

ଝୀନବସନା କାନ୍ତ-ପାଶ ତେଜି ଏମନ୍ତ

ସମୟ ଏକାନ୍ତରେ ବସି କି ରେ ?

। ୪ ।

ଝଟତି ଆସ ଭାଷେ-ଜଗଦ୍ଦେବ ହରଷେ

ପ୍ରିୟାପାଶେ ପୁହାଅ ନିଶୀକି ରେ

। ୫ ।

(୧୦)

ସଖୀ

ରାଗ-ପୁନ୍ନାଗ-ଯତି

ଆସ ଆସ ସଖି, ଯିବା ବାସକୁ ଗୋ

। ଘୋଷା ।

ଆଉ ରହିଲେ ଏ ବନେ ଅସତୀ ବୋଲିଟି ଜନେ

ଅବଶ୍ୟ କରିବେ ଉପହାସକୁ ଗୋ

। ୧ ।

ଅଖିଳ ଲାବଣ୍ୟଶୀରି ଆଉ କି ଆସିବେ ହରି

ଅରୁଣ ଭଜିଲା ପରକାଶକୁ ଗୋ

। ୨ ।

ଆମ୍ଭ ଅବସ୍ଥା ସଜନୀ ଆଗରେ ରଖି ପଦ୍ମିନୀ

ଅଧରେ ଧରିଛି ଦରହାସକୁ ଗୋ

। ୩ ।

ଆନ ନାଗରୀକୁ ଧରି ଆରମ୍ଭିଲେ ନିଶ୍ଚେ ହରି

ଅନଙ୍ଗ ରଙ୍ଗରେ ଅଭିଳାଷକୁ ଗୋ

। ୪ ।

ଆର୍ତ୍ତି କରେ ଜଗଦ୍ଦେବ ଆଉ କି ସତେ ଆସିବ

ଅଭିନବ କୁଞ୍ଜବନ ରାଶକୁ ଗୋ

। ୫ ।

(୧୧)

ରାଧା

ରାଗ-ତୋଡ଼ି ଜଙ୍ଗଲା-ନିଃସାରୁ ତାଳ

ଟାଳିଲା କି ମୋ ସୁଖ ମୂଳକୁ

ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖି ରସି ରହିଲେ କାହା ପାଶେ

। ଘୋଷା ।

ଟଙ୍କାରି ସ୍ମରଶର, ବିନ୍ଧେ ମରମେ ମୋର

ବାରବାର ଅତି ନିରାଶେ

। ୧ ।

ଟେକାଇ ଶୁଭାଙ୍ଗିନୀ, ଚନ୍ଦ୍ରକୂଳେ ସଙ୍ଗିନୀ

ରମିଲା ଶ୍ୟାମରେ ହରଷେ

। ୨ ।

ଟିକିଏ ନାହିଁ ଦୋଷ, କାହିଁକି ଧରି ରୋଷ

ହରି ନଇଲେ ମୋର ପାଶେ

। ୩ ।

ଟାଣି ନେଇ ମୋ ମତି, ଆନ ରାମାରେ ପ୍ରୀତି-

କଲେ ଶ୍ରୀ ଜଗଦ୍ଦେବ ଭାଷେ

। ୪ ।

(୧୨)

ରାଧା

ରାଗ-ପୂରବୀ-ଏକତାଳି

ଠଉରିବି ମୁଁ କିପରି ଆଗୋ ସୁନାଗୋରୀ,

ଠକପର ତ ମୋଠାରେ ଆଚରିଲେ ହରି

। ଘୋଷା ।

ଠ ବର୍ତ୍ତୁଳ ଚନ୍ଦ୍ରମା ମଣ୍ଡଳ ଦେଖ ସଖି

ହୃଦୟ ଦମ୍ଭକୁ ମୋର ଦେଉ ନାହିଁ ରଖି

। ୧ ।

ଠୁଳହୋଇ ପୁଷ୍ପଙ୍କରେ ମଧୁକର କୁଳ

ମଧୁର ବିନାଦେ ମୋତେ କରନ୍ତି ଆକୁଳ

। ୨ ।

ଠାବେ ଠାବେ ମନୋହର କୁସୁମିତ କୁଞ୍ଜ

କରାଉଛି ମୋହୋ ମୋହ ବିକଶି ନୀରଜ

। ୩ ।

ଠିକ କହି ପ୍ରିୟ ସଜନୀରେ ପିକଶ୍ରେଣୀ

ଦହଇ ମୋ ହୃଦ ଶୀରି ଜଗଦ୍ଦେବ ଭଣି

। ୪ ।

(୧୩)

ସଖୀ

ରାଗ-କାମୋଦୀ-ଏକତାଳି

ଡାକେ ସଖୀ ନ ଶୁଣେ ଶ୍ୟାମ କାହିଁକି ?

ଡାକିମଧ୍ୟାରେ ଆଉ ମନେ ନାହିଁ କି

। ଘୋଷା ।

ଡରିବୁଁ ବୋଲି ଆମ୍ଭେ, ଲୁଚି ତ ସିନା ତୁମ୍ଭେ

ଆମ୍ଭର ଦମ୍ଭ ବିଡ଼ିବାର ପାଇଁକି

। ୧ ।

ଡାଳିମ୍ବ ସୁଦଶନା, ଡରିବ ତୁଚ୍ଛା ସିନା

ଡରେ ଘରେ ଯେ ଦେଖି ନିଜ ଛାଇକି

। ୨ ।

ଡକାଇ ଏତେ ସରି, କରୁଛି ଯାହା ହରି

କାଲି ପାରିବ ସଖୀ ମୁଖ ଚାହିଁ କି

। ୩ ।

ଡମ୍ବରୁମଧ୍ୟା ଯେବେ, ମାନିନୀ ହେବ ତେବେ

ଜଗଦ୍ଦେବ ପାରିବ ସମଝାଇ କି

। ୪ ।

(୧୪)

ରାଧା

ରାଗ-କେଦାର-ତ୍ରିପଟା

ଢାଳେ ଜୀବନ ନେବ ସ୍ମର ହଟିଲା ରେ

। ଘୋଷା ।

ଢକ୍‍କା ବାଜିବ ଟି ବ୍ରଜେ, ଅସତୀ ବୋଲି ସହଜେ

ପ୍ରାଚୀଠଉଁ ଅନ୍ଧକାର ତୁଟିଲା ରେ

। ୧ ।

ଢୋକିବାକୁ ବିଷ ଚିତ୍ତ, ହେଉଛି ରେ ପ୍ରାଣମିତ

ଦେଖ ଅରବିନ୍ଦ ଜଳେ ଫୁଟିଲା ରେ

। ୨ ।

ଢାଳିଦେଇ ମୋର ମୋଦ, ନୀର ଘଟକୁ ବିପଦ

ମହାଭୟପ୍ରଦ ହୋଇ ଘୋଟିଲା ରେ

। ୩ ।

ଢଳ ପଡ଼ିବି ଏଥର, ଭାଷେ ଜଗଦ୍ଦେବ ଗିର

ଶଠ ପଣ କରି ଶ୍ୟାମ ଜୁଟିଲା ରେ

। ୪ ।

(୧୫)

ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରତୀ ସଖୀ

ରାଗ-କେଦାର-ରୂପକତାଳ

ଆଜି ରାଜି ରାସେ କର ରେ

। ଘୋଷା ।

ଅତସୀ ଶ୍ୟାମ, ହେଉ ସକାମ

ପିଇ ତୋ ଚାରୁ ବିମ୍ବାଧର ରେ

। ୧ ।

ଅନଙ୍ଗାହତେ, ପ୍ରିୟ ହୃଦାନ୍ତେ

ଖେଳୁ ତୋ ମଣିମୟ ହାର ରେ

। ୨ ।

ଆନନ୍ଦଭର, କରୁ କାନ୍ତର

ତୋ ଘନ ପୀନ ପୟୋଧର ରେ

। ୩ ।

ଆରେ କିଶୋରୀ, ହେଉ ସେ ହରି

ତୋ ମୁଖଚନ୍ଦ୍ର ଚକୋର ରେ

। ୪ ।

ଅତି ହରଷେ, ଭାବାତିବଶେ

ଭାଇଷ ଜଗଦ୍ଦେବ ଗିର ରେ

। ୫ ।

(୧୬)

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-ଝିଂଝୋଟି-ଆଦିତାଳ

ତମାଳ ନୀଳତନୁ

ତାପ ନ ଯାଏ ମୋ ସଖୀ ମନୁଁ ହେ

। ଘୋଷା ।

ତରଣୀଜାତଟ ବନୁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଶ୍ରୀହରି

ଖୋଜି ଖୋଜି ହରିଣାକ୍ଷୀ ଫେରିଯିବା ଦିନୁ

। ୧ ।

ତରଳ ନୟନୁ ତେଜୁଅଛି ନିରନ୍ତରେ

ନୀରଧାର ବରଷିଲା ପରି ଘନୁ

। ୨ ।

ତୀକ୍ଷଣ ବାଣ ଅତନୁ ତାମରସମୁଖୀ-

ମରମକୁ ଯୋଖି ବିନ୍ଧେ ଫୁଲଧନୁ

। ୩ ।

ତାପ ଦିଅ ହିମଭାନୁ ତନୁରେ ଫୋଟକା-

ହେଉଅଛି ଏକା ଘନସାର ବିଲେପନୁ

। ୪ ।

ତୁମ୍ଭ ଅବଲୋକନୁ ଭାଷେ ଜଗଦ୍ଦେବ

ତା’ର ପ୍ରାଣ ଯିବ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗଟି ହେଲା ତନୁ

। ୫ ।

(୧୭)

ସଖୀ ପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ତୋଡ଼ି-ଆଠତାଳି

ଥିଲେ ଅପରାଧ ମୋର,

ଥରେ କ୍ଷମା ନ କରିବ କି ସେ ରାମାବର

। ଘୋଷା ।

ଥଳ କମଳ ବିଜୟୀ ଚରଣେ ମୁଁ ତା’ର

ଲାକ୍ଷା ଲେଖୁଥିବି ନିତି କଲେ ଅଙ୍ଗୀକାର

। ୧ ।

ଥିବି ଖଟି ପାଶେ ତା’ର ମରଜିକି ଜାଣି

କଲେ ଅନୁକମ୍ପା ମୋରେ ସୁରସିକାମଣି

। ୨ ।

ଥାଉ ବା ନ ଥାଉ ମୋହୋଠାରେ ତା’ କରୁଣା

ମୋ ମନରେ ଭାବିଛି ତ ମୁଁ ତାହାର କିଣା

। ୩ ।

ଥିର ଗମନାକୁ ମୋର ହୃଦୟେ ହାର-

କରିବାକୁ ସହଚରୀ ଉପାୟ ବିଚାର

। ୪ ।

ଥାଏ ଯା’ ମୋଠାରେ ସଖି ଚିତ୍ତେ ଦୟା ତୋର

କହିବାକୁ ଅଛି କିସ ଜଗଦ୍ଦେବଙ୍କର

। ୫ ।

(୧୮)

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ପୂରବୀ-ଏକତାଳି

ଦୟା ନ କଲେହେଁ ଦାରୁଣ ହୃଦୟେ ସେହି

ଯେତେ ଯେତେ ଦୁଃଖ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ମୁଖ ପାଶରୋବି ସଖି କେହି

। ଘୋଷା ।

ଦଳିତ ଅଞ୍ଜନ-ଗଞ୍ଜନକେଶୀକି ଜଗି ନିତି ତା’ ମରଜି

ଦୟିନୀ କରି ମୁଁ କେତେ ଆୟାସରେ କରାଇଥିଲିଟି ରାଜି

। ୧ ।

ଦ୍ୟୁମଣିତନୟା ତଟର ନିକଟ ନିକୁଞ୍ଜ ସଙ୍କେତ କରି

ଦର ବିକଶିତ ଅରବିନ୍ଦ ହେବାଯାଏ ଜଗିଲା କିଶୋରୀ

। ୨ ।

ଦେଇ ବିସୋରି କହିବା ଗିର କେଉଁ କିଶୋରୀ ସଙ୍ଗତେ ରସି

ଦୋଷ ବିନା ଦୁଃଖୀ କରାଇ ମୋ ସଖୀ ଦିବ୍ୟବେଶ କରେ ବାସି

। ୩ ।

ଦିଶୁ ନାହିଁ ମୋତେ ଉପାୟ କିଞ୍ଚିତେ ଶ୍ରୀହରିଚନ୍ଦନ ଭାଷେ

ଦୁଃଖ ସହଚରୀ ଚିତ୍ତେ ଅଛି ପୂରି ନ କହିବି ତାର ପାଶେ

। ୪ ।

(୧୯)

ସଖୀ ପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ-ଏକତାଳି

ଧରଣୀ-ମଣ୍ଡନାକୁ ତୁ କହ ସହଚରୀ ଗୋ

ଧୀରା ମୋଠାରେ ନିରାଶ ନ କରିବା ପରି ଗୋ

। ଘୋଷା ।

ଧଇଲେ ହେଲେହେଁ କଣ୍ଠତଟରେ ଜୀବିତ ଗୋ

ଚିର ତୃଷାତୁରେ ସେ ଅସ୍ଥିର କରି ଚିତ୍ତ ଗୋ

ଧରାଧର ଅଭିନବ ଉଦକ

ଧାରା ପାନ ବୀହିନରେ ଚାତକ

ଧରା ସରିଲେ କି ହୁଏ ଉତ୍ସୁକ–

ବିଚକ୍ଷଣୀ କି ନ କରେ ବିବେକ ଗୋ

। ୧ ।

ଧର କି ବିନା ଇନ୍ଦୁ କୁମୁଦ ଆନନ୍ଦ ଗୋ

ପ୍ରଭାକର ବିନା ବିକାଶେ କି ଅରବିନ୍ଦ ଗୋ,

ବରହୀ କି ନବ ଉଦୟ ଘନ

ବିହୀନେ ନଚାଇ ପାରେ କି ଆନ

ସେପରିରେ ସେ କିଶୋରି ରତନ-

ବିହୀନେ ଆନେ ରସେ କି ମୋ ମନ ଗୋ

। ୨ ।

ଧରାଶୋଭିନୀ ମୋଠାରୁ ତେଜିଲେ କୃପାକୁ ଗୋ

ଧରି ପାରିବି ପିଣ୍ଡେ ପରାଣ କି

ପ୍ରତି ଆଶା କରି ଶଶ ଶଶୀକି

ତେଜିବାର ଯିବ ଆଜ ସରିକି,

ବହି ତାକୁ ବିଧୁ ଦେଲା କଳଙ୍କି

ନ ଭାବେ କି ସେ ତ ଅଟେ ବିବେକୀ ଗୋ

। ୩ ।

ଧରାରେ ତା’ ସମ ନାହିଁ ବିଚକ୍ଷଣା ପଣେ ଗୋ

କିଁପା ମୋରେ ମାନ କରିଅଛି ଅକାରଣେ ଗୋ

ନବଘନେ ବିଦ୍ୟୁଲତା ସଦୃଶେ,

ବିଳସ ମୋ ଅଙ୍ଗେ ଅତି ହରଷେ

ଦେଖ ବସନ୍ତ ଶୋଭା ପରାକଶେ

ସପ୍ରେମରେ ହରିଚନ୍ଦନ ଭାଷେ

। ୪ ।

(୨୦)

ସଖୀ ପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ପିଲୁ-ଝମ୍ପା

ନାହିଁ ନ କର ନୀରଜ ମୁଖୀ ରେ

। ଘୋଷା ।

ନ ପାରି ମୁଁ ପାଶୋରି, ନିରତେ ସେ କିଶୋରୀ-

ମୂରତୀ ନେତ୍ରେ ଅଛି ରଖି ରେ

। ୧ ।

ନବ ନାଗରୀ ମୋର, ନୋହିଲେ ହୃଦେ ହାର

ଦେବି ମୁଁ ଜୀବନ ଉପେକ୍ଷି ରେ

। ୨ ।

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ପାପ ସ୍ମର, ସିନ୍ଧି ବିନ୍ଧଇ ଶର

ନିରତେ ମରମକୁ ଜୋଖି ରେ

। ୩ ।

ନବୀନା ରେ ବିନୟ, -କରି ଏବେ ହୃଦୟ

ଆଣିଦିଅ ତୋ ପ୍ରିୟସଖୀ ରେ

। ୪ ।

ନାହିଁ ତ ମୋର ଆନ, ନାଗରୀ ରସେ ମନ

ଏଥକୁ ଜଗଦ୍ଦେବ ସାକ୍ଷୀ ରେ

। ୫ ।

(୨୧)

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-ବିଭାସ-ଏକତାଳି

ପ୍ରୀତି କରି କାହାପାଶେ ପୁହାଇଲ ନିଶା ତୋଷେ

। ଘୋଷା ।

ପରିଣତ ବିମ୍ବ ଅଧରେ କାହାର ରଦନ କ୍ଷତ ବିକାଶେ

ପଲ୍ଲବ-ବିଜୟୀ-କର କାହା କୁଚ କୁଙ୍କୁମେ ଅଙ୍କିତ ଦିଶେ

। ୧ ।

ପଡ଼ି କା’ ଚରଣେ ଶିଖଣ୍ଡ ମୁକୁଟ ରଙ୍ଗ କଲ ଲାକ୍ଷା ରସେ

ପରିରମ୍ଭ କଲ କାହାର ବଳୟ-ଚିହ୍ନ ଦିଶେ ବେନିପାଶେ

। ୨ ।

ପାଲଟ କରି କେଉଁ ସହଚରୀର ଚିତ୍ତକୁ ସମ୍ଭ୍ରମେ ବାସେ

ପିନ୍ଧିଅଛ ନିଜ କଟିତଟେ ଆଜ ଚାହଁ କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ

। ୩ ।

ପାନବୋଳ ଗଣ୍ଡେ, ଲଲାଟେ ସିନ୍ଦୂର ଲାଗି ତ ଅଛି ବିଶେଷେ

ପରୁଆ ନ କର ଚିତ୍ତରେ ତୁମ୍ଭର ଜନାପବାଦକୁ ଲେଶେ

। ୪ ।

ପ୍ରତି ଅଙ୍ଗ ଯାକ କି ଶୋଭା ଦିଶଇ କରଜ-କ୍ଷତ ବିଳାସେ

ପ୍ରେମଭରେ ହରିଚନ୍ଦନ ଭାବଇ ସେ ରୂପ ନିଜ ମାନସେ

। ୫ ।

(୨୨)

ସଖୀପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ନଟ-ଏକତାଳି

ଫୁଲଶରେ ନ ଯା’ ମୋତେ ସୁକୁମାରୀ ମାରି ରେ

। ଘୋଷା ।

ଫେଡ଼ି କହୁଛି ମୁଁ ସତେ, ଘେନ ମୋ ବିନୟ ଚିତ୍ତେ

ବଚନେ ନ ପାରି ତୋତେ, ରହିଲି ମୁଁ ହାରି ରେ

। ୧ ।

ଫିଟାଇ ସଜନୀ ମାନ-ଗ୍ରନ୍ଥିକି ରାମାରତନ

ମୋତେ ଏ ବିପଦୁଁ ବେଗେ ନିଅ ତୁ ଉଦ୍ଧରି ରେ

। ୨ ।

ଫନ୍ଦା କରିଛି ମୁଁ ତୋତେ, ନାହିଁ ତୋ ବିନା ଜଗତେ

ମୋତେ କାମ ପାରାବାରୁ, କରିବାକୁ ପାରିରେ

। ୩ ।

ଫୁଟାଇ ନ ଦେଇ ତମ,-ବାଣୀରେ ମୋର ମରମ

ଦେଖାଅ ସଖୀକି ବାରେ ଉପାୟ ବିଚାରି ରେ

। ୪ ।

ଫରମାସ ଆଜି ବେଶେ, ଶ୍ରୀ ହରିଚନ୍ଦନ ଭାଷେ

ଶରଣ କେ ଅଛି ମୋର ବିନା ରେ ମୋ ତୋହରି

। ୫ ।

(୨୩)

ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-କଲ୍ୟାଣ-ଆଦିତାଳ

ବିମ୍ବାଧରୀ, ବସି କୁଞ୍ଜେ ଲୋଡ଼େ ତୋତେ ହରି

। ଘୋଷା ।

ବିଷପରି ମଣେ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ସୁବେଶ

ବିଷଧର ପରି ଛାଡ଼ଇ ନିଃଶ୍ୱାସ,

ବିଧୁ କିରଣରୁ ହୁଡ଼ୁଅଛି ତ୍ରାସ

ପ୍ରଭାକର ପ୍ରଭାପରି

। ୧ ।

ବଳି ପଡ଼ିଲାଣି ବିରହ ସନ୍ତାପ

ବିକଳେ ଭାବୁଛି ତୋହର ସ୍ୱରୂପ

ବରଜ ତା’ ଠାରେ କରିଥିବା କୋପ

ବାରେ କରୁଣାକୁ ଧରି

। ୨ ।

ବିଞ୍ଚି ଜାତୀ ଶେଯେ ସୁଧାକର ରଜ

ବାସନ୍ତୀକ ପୁଷ୍ପେ ମଣ୍ଡୁଁ କେଳିକୁଞ୍ଜ

ବିନ୍ଧୁଅଛି ତାକୁ ଶର ମନସିଜ

ବିଶେଷରେ କୋପ ଧରି

। ୩ ।

‘ବେଗେ ଆସ ଆସ ଆସ ରେ କିଶୋରି !

ବିହର ମୋ ସଙ୍ଗେ ବୃନ୍ଦାବନ ହେରି’

ବୋଲି ଡାକୁଅଛି ଶୁଣ ସୁକୁମାରୀ

ବଂଶୀ ତୋ ନାମକୁ ଧରି

। ୪ ।

ବୋଲେ ଜଗଦ୍ଦେବ ତେଜ ସଖି ମାନ

ବ୍ରଜକିଶୋର ତୋ ଚରଣ ମଣ୍ଡନ

ବାଜିବା ନୂପୁର ଶବଦକୁ କର୍ଣ୍ଣ-

ବେନି ଏକା ଅଛି ଡେରି

। ୫ ।

(୨୪)

ରାଧାଙ୍କପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-କେଦାର-ଝୂଲା

ଭୁଲନା ସଖି ତୁ ତା’ ଗିରେ

ଭଲ ନୁହେଁ ପ୍ରୀତି ଶ୍ୟାମ ସଙ୍ଗରେ

। ଘୋଷା ।

ଭ୍ରମିଗଲି ସିନା ସଜନୀ, କପଟ ବାଣୀ ସତିକରି ମଣି

କରୁ ପଛେ ବଂଶୀଧ୍ଵନି,

ନ କହି ସହି, ରହ ହୋଇ ତୁନି

। ୧ ।

ଭୀତି ନାହିଁ ମଦନଶରେ, ଆଉ କ୍ଷଣ-ଭାବକୁ ମୁଁ ନ ପାରେ

ବିଡ଼ିଲୁ ତ ତା’ ଚିତ୍ତ ବାରେ,

ରଖିଅଛି ହୃଦେ ବରି ମୁଁ ଗାରେ

। ୨ ।

ଭାବବଶେ ଯାହାର ପାଶେ, କାଲି ରହିଲା ସେ ବିସୋରି ବାସେ

ସଙ୍ଗେ ତାର ସୁରତ ରସେ

ମାତୁ ଯା’ ତୁ କହିଦିଅ ସରସେ

। ୩ ।

ଭୃଙ୍ଗପରି ଶ୍ୟାମ ସ୍ୱଭାବ, ନେବ କୁଳବଧୂଙ୍କର ସେ ଜୀବ

ନିଶ୍ଚୟ ମୋ କଥାକୁ ଭାବ

ଭଣେ ହରିଚନ୍ଦନ ଜଗଦ୍ଦେବ

। ୪ ।

(୨୫)

ରାଧାଙ୍କପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-କାମୋଦୀ-ଏକତାଳି

ମରଜିକି ଚାହିଁ ତୋର ନିଶ୍ଚେ ନାହିଁ କଲିଟି

। ଘୋଷା ।

ମଦନରୁ ମନୋହର-ଅଟେ ଶ୍ୟାମ କଳେବର

ଦେଖି ସଖି, ତୁ ଅବଶ୍ୟ ପଛେ ଯିବୁ ଭୁଲିଟି

। ୧ ।

ମାନ ନ ରହିବ ତୋର- ନାଚିବ ଯେବେ ତାହାର

ନାଗରୀଙ୍କ ଧୃତି ହର ଚାରୁ ଚିଲ୍ଲୀ-ବଲ୍ଲୀଟି

। ୨ ।

ମହା ଅବିବେକୀ ପରି-ତୋ ବୋଲରେ ନ ବିଚାରି

ସୁକୃତ ପ୍ରାପତ ନିଧି ପାଦେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲିଟି

। ୩ ।

ମାନେ କରିବୁ ନିଷେଧ-ପଛେ ନୋହିବ ସେ ବୋଧ

ଯେବେ ବୁଡ଼ିଲେ ତୁ କାମସିନ୍ଧୁରେ ମୁଁ ମଲିଟି

। ୪ ।

ମନମୋହନ ମନ୍ତର-ଭାଷେ ଜଗଦ୍ଦେବ ଗିର

ତା’ ର ଲୀଳାରେ ଡୋଳାକୁ ଖେଳାଇ ମୁଁ ଦେଲିଟି

। ୫ ।

(୨୬)

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-କାମୋଦୀ-ଆଠତାଳି

ଯଥାର୍ଥ କରି ଶ୍ୟାମ କହୁଛି ହେ,

ଜେମାର ଅଙ୍ଗୀକାର ନୋହୁଛି ହେ

। ଘୋଷା ।

ଯାମକୁ ଯାମ ତାମରସ-ନେତ୍ରାକୁ କାମ

ବିନ୍ଧି ମରମେ ଶର ମୋହୁଛି ହେ।

ତେମନ୍ତେ ହେଲେ ଯାହା କରିଅଛି ସୁଦେହା-

ଚିତ୍ତେ ନିବିଡ଼େ ଶଙ୍କା ରହିଛି ହେ

। ୧ ।

ଯତ୍ନ କଲେ ନ ରହି ନିରତେ ପ୍ରିୟସହୀ-

ନୟନୁ ଅଶ୍ରୁଧାରା ବହୁଛି ହେ

ଯାବକ ଚିତ୍ର ଚାରୁ ଚରଣ ପଙ୍କଜରୁ

ପଡ଼ିବା ପ୍ରବାହରେ ଧୋଉଛି ହେ

। ୨ ।

ଯାବତ ସୁବିନୟ କହିଲେ ସୁଁ ସଦୟ

ନ କରି ତୁନି ହୋଇ ରହିଛି ହେ

ନବ ନଳିନୀ ଦଳେ ପହଡ଼ିଛି ବିକଳେ

ନିଃଶ୍ୱାସ ମାତ୍ର ତାର ବହୁଛି ହେ

। ୩ ।

ଯାମିନୀଶ, ବସନ୍ତ, ମଧୁପ, ପରଭୃତ

ରୁତଜାତ ସନ୍ତାପ ସହୁଛି ହେ

ନବ ପଲ୍ଲବ କରେ ଅବିରତେ ଶୋକରେ

ଚାରୁ ଖଣ୍ଡମଣ୍ଡଳ ବହୁଛି ହେ

। ୪ ।

ଯାତନା ଦେଇ କୁମ୍ଭଜିତ-ସ୍ତନାକୁ ତୁମ୍ଭ

ବିରହ ହୁତବହ ଦହୁଛି ହେ

ଜଗଦ୍ଦେବ ଭାଷଇ ତାର ସହାୟ ହୋଇ

ମଳୟ ଗନ୍ଧବହ ବହୁଛି ହେ

। ୫ ।

(୨୭)

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-ସ୍ମରଠ-ଝୁଲା

ରାଜି ନ କଲା ଆଜି ରମଣୀବର

ଏଣିକି ତୁମ୍ଭେ ତୁମ୍ଭ ଉପାୟ କର

। ଘୋଷା ।

ରୋଷ ତା’ ମନୁ ଯେବେ ପାରିବ ହରି

ଗମନ କର ଯହିଁ ଅଛି କିଶୋରୀ

। ୧ ।

ରାଧାର ମନେ ଅଛି ଦୁର୍ଜୟ ମାନ

ପାରିଲେ ନାଶ, କହି ଚାଟୁ ବଚନ

। ୨ ।

ରସିକା ଆମ୍ଭ ବାଣୀ ସତ ନ ଘେନେ

ଲଭିଛି ଯେଉଁ ତାପ ରଖିଛି ମନେ

। ୩ ।

ରାମା ତୁମ୍ଭର ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ

ଦେଖିଲେ ଅବା ମନୁ ତେଜିବ ମାନ

। ୪ ।

ରାଣକୁ ମୋର ହେଲେ ପ୍ରାଣ ସଙ୍ଗାତ

ଭଣଇ ଜଗଦ୍ଦେବ ନ କଲା ସତ

। ୫ ।

(୨୮)

ରାଧାଙ୍କପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ବିହାଗ-ଝୁଲା

ଲାବଣ୍ୟବତୀ ଲାଜ ଧରୁ ଆଜ ମତିରେ

। ଘୋଷା ।

ଲଳିତ-ଅଧରା ଲେଖୁ ନଖେ ଧରା

ଶରଦ ଚନ୍ଦ୍ରମା ମୁଖ ପୋତି ରେ

। ୧ ।

ଲେଖିବା ବିନୟ କଲୁ କି ହୃଦୟ

ନବୀନା ତୋ ବିନା କେ ମୋ ଗତିରେ

। ୨ ।

ଲାଖ କରି ମାର ହୃଦୟକୁ ଶର

ବିନ୍ଧେ ଅତି କୋପେ ରତିପତି ରେ

। ୩ ।

ଲତା ରମ୍ୟକୁଞ୍ଜ ମଣ୍ଡ ପଦକୁଞ୍ଜ

ଖଞ୍ଜନାକ୍ଷୀ ଘେନ ମୋ ବିନତିରେ

। ୪ ।

ଲିଭାଅ ବିରହ ଜାତ ହୁତବହ

ଜଗଦ୍ଦେବ କହେ ଭାରତୀରେ

। ୫ ।

(୨୯)

ରାଧାଙ୍କପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ତୋଡ଼ି-ନିଃସାରୂ ତାଳ

ବନ୍ଧୁ ମୋ ହୃଦୟ ହାରା-ବନ୍ଧୁକ ଚାରୁ ଅଧରା

ବିଅର୍ଥେ ନ କର ମାନ-ବିକାଶୁ ଚନ୍ଦ୍ରବଦନ

। ଘୋଷା ।

ବହଇ ମଳୟାନିଳ-ବିରହୀ ହୃଦ ଆକୁଳ

କରନ୍ତି ଅତି କୋମଳ-ଧ୍ଵନିରେ କୋକିଳକୁଳ

କିରଣରେ ଧରାତଳ-କରି କେଡ଼େ ସୁମଞ୍ଜୁଳ

ଗଗନେ ହୋଇ ନିର୍ମଳ-ଉଦୟ ଚନ୍ଦ୍ରମଣ୍ଡଳ

। ୧ ।

ବନଜନୟନେ ବନ-ରଖି ରମଣୀ ରତନ

କର ପଲ୍ଲବେ ବଦନ-କମଳ କରି ଧିଆନ

ନ କହୁ ମୋତେ ବଚନ-ଅଧର ସ୍ମିତ-ବିହୀନ

ଆଜ ତ ଏଡ଼େ ବିମନ-କିପାଁ ରେ ଜୀବଜୀବନ

। ୨ ।

ବନ୍ଧୁ, ତୋ ଗୁମାନ ଆଜି-ଦେଖି ଧନୁର୍ଗୁଣ ମାଜି

ମରମକୁ ଖୋଜି ଖୋଜି-ବିନ୍ଧେ ସ୍ମର ଶରରାଜି

ମୋ ହୃଦରେ ଆଣ୍ଟେ ବାଜି-ଯିବା ସକାଶରୁ ମଜ୍ଜି-

ଗଲାଣି ମୋ ଧୃତି ହଜି-ନୋହୁଛି ତୁ କିପାଁ ରାଜି

। ୩ ।

ବଦନ ଚାରୁ ଅମ୍ବୁଜ-କର ତୁ ପ୍ରସନ୍ନ ଆଜ

ଦେଖି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦ୍ୱିଜରାଜ-ପାଉ ଅତିଶୟ ଲାଜ

ମୋଠାରୁ ଗୁମାନ ତେଜ-ଆଭରଣେ ତନୁ ସାଜ

ମୋର ଅଙ୍କରେ ବିରାଜ-ଭଣେ ବସୁଦୁର୍ଗ ରାଜ

। ୪ ।

(୩୦)

ସଖୀ ପ୍ରତି ରାଧା

ରାଗ-ବାହାର-ଏକତାଳି

ଶ୍ୟାମଳ ତନୁକୁ ପଚାର ରେ ସଖି

। ଘୋଷା ।

ସ୍ନେହ ଯେବେ ଥିଲା ଆନେ କିପାଁ ଆଉ ମୋତେ ଗୋ,

କରାଉଥିଲେ ସେ ଅଭିସାର ଗୋ

। ୧ ।

ସଙ୍କେତ କରାଇ ସତେ କେଉଁ ରସିକାକୁ ଗୋ,

କଲେ କଣ୍ଠେ ତପନୀୟ ହାର ଗୋ

। ୨ ।

ଶତ ଶପଥରେ ମୋତେ କରାଇଲେ ରାଜି ଗୋ,

କଲେ କିଁପା ଏତେ ନାରଖାର ଗୋ

। ୩ ।

ସହଜେ ଅବଳା ମୁହିଁ ରଜନୀରେ ବନେ ଗୋ

କେ କରନ୍ତା ମୋତେ ପ୍ରତିକାର ଗୋ

। ୪ ।

ସପ୍ରେମରେ ଜଗଦ୍ଦେବ ଭାଷେ ବିନା ଦୋଷେ ଗୋ

କରାଇଲେ ଉର ଚିରହାର ଗୋ

। ୫ ।

(୩୧)

ରାଧାଙ୍କପ୍ରତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

ରାଗ-ଶାବେରୀ-ଝୁଲା

ସୁକୁମାରୀ ନୃପତିକୁମାରି।

ନ ଯା’ ମୋତେ ମାରି ରେ

। ଘୋଷା ।

ସୁର ମନୋହାରୀ-ମୋ ଅଙ୍କ ବିହାରି

ହୁଅ, ମନସିଜ-ରାଜ ଯାଉ ଆଜ ହାରି ରେ

। ୧ ।

ସୁଲଳିତ ବାରି,-ରୁହ ନେତ୍ରବାରି

ନିର୍ଝରକୁ ନ ଝରାଇ ଦିଅ ତୁ ନିବାରି ରେ

। ୨ ।

ସ୍ମରନଦୀ ପାରି, କରାଇ ଉଦ୍ଧାରି

ନ ନେଇ ତୁ ମୋତେ ରହୁ ଚିତ୍ତେ କି ବିଚାରି ରେ

। ୩ ।

ସିଞ୍ଚ କୃପାବାରି-ଶାୟକ ପ୍ରହାରି

ବୋଲେ ଜଗଦ୍ଦେବ ସ୍ମର ଦେହଟି ସଂହାରି ରେ

। ୪ ।

(୩୨)

ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-ମଙ୍ଗଳଗୁଜ୍ଜରୀ-ଆଦିତାଳ

ସଖି, ନ ବସ ଗୋ ତୁ ଗୁମାନେ

। ଘୋଷା ।

ଶୁଣି ଶ୍ୟାମ ତୋର ବାଣୀ-ପ୍ରଣକଣ୍ଠତଟେ ଆଣି

ରଖିଲା ପରି ରେ ଦିଶେ ଅନୁମାନେ

। ୧ ।

ଶରଦଚନ୍ଦ୍ରମା ମୁଖୀ-କର ତୁ ଶ୍ୟାମକୁ ସୁଖୀ

ଅଧର ମଧୁର ସୁଧା ରସପାନେ

। ୨ ।

ଶପତ କଲାଣି ବେଣୁ-ଛୁଇଁ ତ ନୀରଦତନୁ

ମନେ ହେଲେ ନ ରସିବି ବୋଲି ଆନେ

। ୩ ।

ସହି ରେ ତୁ ଦୟାବତୀ,-ବୋଲାଇ ନିଷ୍ଠୁର ଅତି-

ହେବାର ଆଜ ଗୋ ଘେନ ତୋତେ ଯେ ନ ମାନେ

। ୪ ।

ସହରଷେ ରାଜଇନ୍ଦୁ ଭଣଇ ସେ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ

କର କରୁଣାକୁ ଦିବ୍ୟ ଅବଧାନେ

। ୫ ।

(୩୩)

ସଖୀ

ରାଗ-ରାମକିରୀ-ଏକତାଳି

ହରି ପାଶରେ ସଜନୀ ଥାଉ ଗୋ ଆଜ ରଜନୀ

। ଘୋଷା ।

ହେଲାନି ସଖୀର ହାସ-ବଦନଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରକାଶ

ତେଜିଲାଣି ଶ୍ୟାମରୋଷ

ଏଠାରୁ ଗୋ ଯିବ ଆସ

। ୧ ।

ହଟିଛି ମଦନରାଜ-ବିନ୍ଧି ଶାୟକସମାଜ

ନାଶିବାକୁ ସଖୀ ଲାଜ-କଲା କି ଗୋ ଧନୁସଜ

। ୨ ।

ହିମ ବିନା କମ୍ପେ ତନୁ- ସ୍ୱେଦ ସଖୀ ଅପଘନୁ

ବହଇ ସନ୍ତାପ ବିନୁ-ନ ସ୍ଫୁରେ ବାଣୀ ବଦନୁ

। ୩ ।

ହେବାରୁ ସ୍ମର ଆୟତ୍ତ-ହେଲେ ହେଁ ପ୍ରିୟ ସଙ୍ଗାତ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତେଜିବା ଚିତ୍ତ-କଲାନି ଗୋ ପ୍ରାଣମିତ

। ୪ ।

ହରଷରେ ରାମସୋମ-ଧରି ନିଜ ହୃଦେ ପ୍ରେମ

ଭାବିଲାନି ଘନଶ୍ୟାମ,-ପଦ ଅଷ୍ଟଦୁର୍ଗ ଧାମ

। ୫ ।

(୩୪)

ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଖୀ

ରାଗ-ତୋଡ଼ି ଜଙ୍ଗଲା-ରୂପକ

କ୍ଷୀରୋଦବାସ କରିଛି ସବୁ ପ୍ରକାଶ ରେ ସଙ୍ଗନୀ

। ଘୋଷା ।

କ୍ଷମା ନ କଲୁ ତ ଆମ୍ଭ ବୋଲେ ଶ୍ୟାମ ଦୋଷ

ସେ ମାନ କତୁରୀ ଦେଲା କି ଚତୁରୀ

ତା’ ଭୂରୁ ଭଙ୍ଗୀ ବିଳାସ ରେ

। ୧ ।

କ୍ଷମ ନିକି ତୋତେ ଆମ୍ଭେ କରିବାକୁ ତୋଷ

ମୋହିଲା ତୋ ମନ ଛଡ଼ାଇ ଗୁମାନ

ମୋହନ ସୁମନ୍ଦ ହାସ ରେ

। ୨ ।

କ୍ଷୋଭ ନାହିଁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯା ତେଜାଇଲୁ ପାଶ

ସଖି, ରଖି ତ ନ ପାରିଲୁ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ

ଚିର ସଙ୍ଗୀ ନୀଳ ବାସ ରେ

। ୩ ।

କ୍ଷୀଣୋଦରୀ, ଶ୍ୟାମକୁ କଲୁ କି ନିଜ ଦାସ

ପରବ ଚନ୍ଦ୍ର ଗରବ-ହର ମୁଖୀ

ଆରମ୍ଭି ତ ଥିଲୁ ରାସ ରେ

। ୪ ।

କ୍ଷୀର ରଖି ନୀର ଉପେକ୍ଷିଲା ପରି ହଂସ

ଭାଷେ ଜଗଦ୍ଦେବ ତୋ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ବନ୍ଧୁ

କଲା ଶ୍ୟାମ ରସ ଶେଷ ରେ

। ୫ ।